مادر ارجمند * اُمِّ فَرْوِة *(سلام الله علیها)

( توبه جوان هرزه )

در کتاب کیفر کردار جلد دوّم خواندم: رابعه عدویه می گوید:
دوستی داشتم که جوان بسیار زیبا و قشنگ و دلفریبی بود بر اثر جوانی و زیبائی، جوانان و دوستان بذه کارش او را به طرف گناه کشاندند و او کم کم هرزه و بی بند و بار و شیّاد و لات شد.
بیشتر کارش به دنبال خانم رفتن و تور کردن دختران معصوم بود و عجیب فرد هرزه و گناهکاری شده بود که همه از دستش ناراحت بودند.
یک روز که به دیدن او به خانه اش رفتم، یک وقت دیدم او در سجّاده عبادتش ایستاده نماز می خواند و غرق در زهد و تقوی و ورع و عبادت و نماز و طاعت است، عجب نماز با حال و با خشوع و خضوع و گریان و نالان بود.
از حالش متعجّب و حیران شدم! با خود گفتم آن حال گناه و معصیت و بذه کاری چه بود؟! و این حال عبادت و طاعت و گریه و ناله و زهد و تقوی چیست؟ چطور شده که عتبة بن علام عوض شده؟!
صبر کردم تا نمازش را تمام کرد، بعد گفتم: ابن علام خودتی؟! تو آن کسی نبودی که همه اش در هوی و هوس و زن بازی و عیش و نوش و غرق در معاصی و گناه و خلاف و عشق و شراب بودی چطور شده به طرف خدا آمدی؟ با خدا آشتی کردی؟ و چگونه از گناهان خودت برگشتی؟!
عتبه گفت: اگر یادت باشد من در اوائل جوانیم خیلی معصیت کار بودم و به خانم ها خیلی علاقه داشتم و در این کار حریص بودم، همانطور که می دانی بیش از هزار زن در بصره گرفتار چنگال عشق من بودند و من هم در این کار اسراف زیادی داشتم.
یک روز که از خانه بیرون آمدم ناگهان چشمم به خانمی افتاد که جز چشمهایش چیزی پیدا نبود و حجاب کاملی داشت، شیطان مرا وسوسه کرد و گویا از قلبم آتشی بر افروخته شد، دنبالش رفتم که با او حرف بزنم به من راه نمی داد و هرچه با او صحبت می کردم اعتنایی به من نمی کرد، نزدیکش رفتم، گفتم: وای بر تو مرا نمی شناسی؟! من عتبه هستم که اکثر زنهای بصره عاشق و دلباخته من هستند ... با تو حرف می زنم، به من بی اعتنائی می کنی؟! گفت از من چه می خواهی؟ گفتم مرا مهمانی کن.
گفت: ای مرد من که در حجاب و پرده کاملم تو چطور مرا دوست داری و نسبت به من اظهار علاقه می کنی؟
گفتم: من همان دو چشمهای قشنگ و زیبای تو را دوست دارم که مرا فریب داده.
گفت: راست گفتی من از آنها غافل بودم. اگر از من دست بر نمی داری بیا تا حاجت تو را برآورده کنم.
سپس به راه افتاد تا به منزلش رسید من هم دنبال او رفتم. داخل خانه شد من هم داخل شدم وقتی که وارد منزلش شدم دیدم چیزی از قبیل اسباب واثاثیه در منزلش نیست. گفتم: مگر در خانه اسباب و اثاثیه نداری؟
گفت: اسباب و اثاثیه این خانه را انتقال داده ایم گفتم کجا؟ گفت مگر قرآن نخوانده ای که خداوند می فرماید:
«تِلْکِ الدّار الآخِرَةُ تَجْعَلُها لِلَّذینَ لایُریدُونَ عُلُوّاً فِی الْاَرْضِ وَلا فَساداً وَالْعاقِبَةُ لِلْمُتَّقینَ».(44)
این سرای (دائمی و با عظمت) آخرت را فقط به افرادی اختصاص (داده و) می دهیم که در نظر ندارند در زمین برتری جوئی و فساد نمایند و عاقبت نیک و شایسته و خوب برای افراد با تقوا و پرهیزگار خواهد بود.
بله ما هرچه داشتیم برای آخرت جاوید فرستادیم دنیای باقی ماندنی نیست. اکنون ای مرد بیا و از خدا بترس و از این کار درگذر حذر کن از اینکه بهشت همیشگی را به دنیای فانی بفروشی و حوران را به زنان.
گفتم: از این پرهیزگاری درگذر و حاجت مرا روا کن.
خیلی مرا نصیحت کرد دید فایده ای ندارد گفت: حال که از این کار نمی گذری آیا ناگزیرم و ناچارم نیاز تو را برآورم؟!
گفتم آری.
دیدم رفت در اُتاق دیگر و مرا به آن حال گذاشت. مشاهده کردم پیرزنی در آن اتاق نشسته است. آن دختر صدا زد برایم آب بیاورید تا وضو بسازم آب آوردند و وضو گرفت و تا نصف شب نماز خواند من همین طول در فکر بودم که این جا کجاست اینها کی هستند و چرا تا حال طول کشید که ناگهان فریاد آن دختر را شنیدم که گفت یک مقدار پنبه و طبقی برایم بیاورید سپس آن پیرزن برایش برد.
بعد از چند دقیقه ناگهان دیدم پیرزن فریادی زد و گفت:
«اِنَّا لِلّه وَ اِنَّا اِلَیْهِ راجِعُون وَلاحَوْلَ وَلاقوة اِلاَّ بِاللّهِ الْعَلیِّ العَظیم».
من وحشت زده پریدم دیدم آن دختر جفت چشمهایش را با کارد بیرون آورده و روی پنبه و داخل طبق گذاشت. وقتی آن پیرزن آن طبق را به سوی من آورد دیدم چشمها با پیه آن هنوز در حرکت بود.
پیرزن که ناراحت و رنگ از صورتش پریده بود گفت: آنچه را که عاشق بودی و دوست داشتی بگیر (لا بارک اللَّه لک فیها) خدا برایت در آنها مبارک نکند ما را تو حیران کردی خدا ترا حیران کند. طبق را جلوی من گذاشت، من وحشت کرده بودم نمی توانستم حرف بزنم آب دهانم خشک شده بود این چکاری بود که آن دختر انجام داد.
پیر زن با حالت گریه گفت ماده نفر زن بودیم که در خانه اعتکاف کرده بودیم و بیرون نمی رفتیم و خرید خانه را این دختر می کرد و برای ما چیزی می آوررد ولی تو ما را حیران و سرگردان و ناراحت و افسرده کردی خوب شد؟! این چشمهائی که تو به آنها علاقه مند شده بودی. بگیر؟!
همینکه سخن پیرزن را شنیدم از فرط ناراحتی بیهوش شدم وقتی که به هوش آمدم آن شب را به فکر فرو رفتم و بر گذشته هایم تأسّف خوردم گفتم: وای به حال من یک عمر دارم گناه می کنم هیچ ناراحت نبودم ولی این دختر با این کار مرا ادب کرد به منزل رفتم و تا چهل روز در خانه مریض شدم، رفتار و کردار و کارِ آن دختر عجیب در من اثر کرده بود و این سبب شد که من از کار خودم پشیمان و نادم گردم و توبه نمودم.
یارب به در تو روسیاه آمده ام
بردرگه تو به اشک و آه آمده ام
اذنم بده، راهم بده ای خالق من
افکنده سر و غرق گناه آمده ام
عمرم به گناه و معصیت شد سپری
با بار گنه حضور شاه آمده ام
گم کرده ره و منزل پرخوف و خطر
طی کرده بسوی شاهراه آمده ام
یارب تو کریمی و رحیمی و عطوف
با عذر و اشتباه آمده ام
غفار توئی، صمد توئی، بنده منم
محتاجم و با حال تباه آمده ام
با بیم و امید و حالت استغفار
با چشم تر و نامه سیاه آمده ام
یارب تو بده برات آزادی من
در مانده منم بهر پناه آمده ام
من معترفم به جرم و عصیان و گناه
در بارگهت چو پرّ کاه آمده ام
دریای کرم توئی و من ذرّه خاک
با لطف تو اینگونه براه آمده ام
دست من افتاده نالان تو بگیر
چون یوسفم و زقعر چاه آمده ام
یارب به محمّد و علیّ و زهرا
پهلوی شکسته را گواه آمده ام
حق حسن و حسین و اولاد حسین
نومید مکن که روسیاه آمده ام
بر نامه اعمال محبت نظری
بر عمر گذشته عذر خواه آمده ام