مادر ارجمند * اُمِّ فَرْوِة *(سلام الله علیها)

هر چه بکاری، همان را برداشت می کنی ،بدترین و بی رحمانه ترین کاری که عروس ها می توانند انجام دهند، این است که پدر و مادر سالخورده وپیر همسرشان را از خانه بیرون بیندازند تا همچون گدایان و ولگرد ها در خیابان ها پرسه بزنند.

اگر به پارک ها و بنا های تاریخی بروید، افراد پیر و سالخورده بسیاری از خانواده های محترم و آبرومند را مشاهده خواهید کرد که تنها یا به همراه دوستان همدردشان بر روی نیمکت ها نشسته اند؛ مردان و زنانی که همسرانشان را از دست داده اند بچه هایشان بزرگ شده اند و خانه شان توسط عروس هایشان اشغال شده است.

دختران وپسران آنها، وقتی برای آنها ندارند. نوه هایشان هم یا نسبت به آنها بی تفاوت هستند یا اینکه چنان سرشان شلوغ است که اهمیتی به اینکه چه اتفاقی برای آنها می افتد، نمی دهند.

بنابراین آنها همچون پرندگان دسته دسته به پارک ها و باغ ها می روند و دور هم جمع می شوند و به اوقات خوش زندگی شان فکر می کنند.

محیط خانه برای آنها طوری شده که فکر می کنند زیادی و به درد نخور و« مزاحم » هستند. عروسها استفاده هایی از آنها می کنند و کارهایی را به عهده شان می گذارند.

مثلاًاز آنها می خواهند که به دنبال فرزندشان از مدرسه بروند یا سبزی و میوه و شیر بخرند. اما بیشتر اوقات طوری با آنها رفتار می شود که احساس می کنند که درخانه خودشان مهمان ناخواسته هستند.

اما خداوند از آن بالا همه چیز را می بیند. .وقتی، زمان شما هم فرا برسد، فرزندانتان هم با شما رفتاری بهتری نخواهند داشت و همانند یک تکه قدیمی و دور ریختنی مبلمان و وسایل خانه با شما رفتار خواهند کرد.

هر چه بکاری، همان را برداشت می کنی.

زمانی را هم به خانوادة همسرتان اختصاص دهید

تمام روابط، همچون روابط با دوستان، همسایگان، همکاران، نیاز به مقدار زیادی وقت و توجه دارد. پس چرا رابطه ما با خانواده همسرمان این طور نیست و این وقت و توجه را به نسبت این رابطه نداریم؟

خانواده و خویشاوندان همسر در موقعیتی قرار دارندکه اغلب جزئی از خانواده به شمار نمی روندو به ندرت هم به عنوان دوست و مصاحبه در نظر گرفته می شوند.

ما نسبت به آنها نه احساس عشق و علاقه ای که نسبت به اقوام و خویشان خونی مان یا خانوادة خودمان داریم را می کنیم و نه مایلیم به آنها همان وقت و اهمیتی که به دوستان خودمان میدهیم را اختصاص دهیم.

در اینجا اولین و مهم ترین اشتباه مان شروع می شود.

روابط با خانواده همسر باید با توجه، صبر و درک زیادی توأم باشد. همچون گیاهان کمیاب، خانوادة همسر نیز نیاز به رسیدگی و مراقبت دائم دارد.