مادر ارجمند * اُمِّ فَرْوِة *(سلام الله علیها)

مهم نیست مانتویی هستیم یا چادری، مهم این است که در هر پوششی که هستیم چقدر اهل رعایت عفت بوده ایم. مهم نیست کارگر هستیم یا کارفرما، رئیس هستیم یا مرئوس، مهم این است که در هر شغل و سمتی که خدمت کرده ایم چقدر اهل رعایت حق دیگران و اهل انصاف بوده ایم؟! چقدر با تربیت و فرهنگ حسینی عجین شده ایم؟ آیا کودک و نوجوانمان را حسینی بار آورده ایم؟

محبت ما نسبت به اهل بیت علیهم السلام

فرزندان ما نسبت به امام حسین علیه السلام و خانواده ی بزرگوارش چه احساسات و اطلاعاتی دارند؟ آیا محبتی که در قلب ما نسبت به اهل بیت علیهم السلام هست به قلوب فرزندانمان هم منتقل خواهد شد؟ آیا انتهای مسیری که برای خود و خانواده مان انتخاب کرده ایم به جایی خواهد رسید که امام حسین(علیه السلام)از آن راضی باشد؟
خانواده ی حسینی بدون شک خانواده ای نیست که اهل روضه باشد و گلچین سینه زنی ها را داشته باشد. اصلا محدود کردن امام حسین به عزاداری و آن هم به این نوع عزاداری های موزیکال امروزی درست نیست. خانواده ی حسینی را باید در رفتار و اخلاق و طرزفکر، پیدا و قضاوت کرد.

در خانه هم فضای حسینی و محرمی داشته باشیم. البته منظورمان این نیست که در خانه مشکی بپوشیم یا از شادی و بازی طبیعی کودکان جلوگیری کنیم. بلکه باید بر خلاف جریان محرم حرکت نکنیم.

چقدر به خانواده ای حسینی شبیه هستید؟

نشانه های یک خانواده ی حسینی، داشتن اصلی ترین و مهم ترین شاخصه های دینی است. امام حسین  علیه السلام کسی است که قیامش برای احیای دین و اقامه ی نماز و امر به معروف بود. بنابراین یک خانواده ی بی نماز قطعا رنگ و بوی حسینی ندارد. یک خانواده ی بی تفاوت نسبت به دیگران و نسبت به دین، با امام حسین (علیه السلام)  و هدفش بیگانه است. خانواده ای که همه ی اعضایش به فکر خودشان باشند و دغدغه ای در مقابل خوشبختی و بدبختی دیگر افراد جامعه ندارند حسینی نیستند اگر چه همه ی اهل خانواده مداح و روضه خوان باشند.

فرزندانی مهربان تربیت کنید

اگر می خواهید فرزندانتان را حسینی تربیت کنید تا با محور امام حسین (علیه السلام) همسو باشند باید فرزندانی مهربان و دلسوز نسبت به دیگران تربیت کنید. اگر اعضای خانواده ی شما اهل خیرند و خیرشان به دیگران می رسد، اگر اهل رعایت حال دیگران هستند، اگر دغدغه ی نجات و دستگیری از مردم را دارند، همین حالا در مسیر حسینی قدم برمی دارند.

بگذارید کودکان فکر کنند

اما علاوه بر رعایت مسائل اخلاقی و احکام دینی، دختر و پسر شما باید مثل خودتان از کودکی با امام حسین علیه السلام و مجالس عزای او آشنا و مانوس شوند. باید به این نوع مجالس عادت کنند و از کودکی با حال و هوایش انس بگیرند. باید گریه بر امام حسین و فکر کردن پیرامون حرکت عظیم امام حسین (علیه السلام)  را از کودکی تجربه کنند. باید غم کودکان حسینی را بخورند و با مهرش بزرگ شوند. خدایی نکرده وقتی بزرگ شدند برای مخالفت و تمسخر قد علم نکنند. و بگذارند نهضت و پیام امام حسین علیه السلام از طریق آن ها به درستی و نیکویی به نسل های بعدی هم انتقال پیدا کند. تا هدفی که حضرت می خواسته در طول زمان محقق شود.

بی مهری نکنیم

امروزه خیلی ها سخنرانی های پر تب و تابی یاد گرفته اند که اصلا چرا عزاداری کنیم؟ چرا هزینه ی این عزاداری ها را جاهای دیگری خرج نکنیم؟ این عزاداری ها جامعه را افسرده و چنین و چنان می کند… مشکل اصلی این ها بی مهری و دوری از دستگاه امام حسین(علیه السلام) است. صرف نظر از چرایی و چگونگی اغراض این ها، می خواهیم بگوییم که ریشه ی این مشکلات در حسینی نبودن تربیت هاست. در دوری فضای خانواده از فضای حسینی است. خیلی از همین دلسوزهای بی بصیرت در خانواده های مذهبی هم رشد کرده اند اما بهره ای از عشق به امام حسین(علیه السلام)  نبرده اند. چرا که خیلی از بزرگترها متاسفانه برای انجام واجبات و مستحبات دینی کودکان را با خودشان همراه نمی کنند. مادر، باحجاب، ولی دختر بی حجاب است. پدر، بانی مراسم عزاداری، ولی پسر مشغول تفریحات خیابانی است و …

محدود کردن امام حسین(علیه السلام) به عزاداری و آن هم به این نوع عزاداری های موزیکال امروزی درست نیست. خانواده ی حسینی را باید در رفتار و اخلاق و طرزفکر، پیدا و قضاوت کرد.

هر کار فرهنگی، اگر در خانه ریشه نداشته باشد در وجود کودکان نهادینه نخواهد شد. اگر می خواهیم کودکانمان نسبت به وظیفه ای که در مقابل امام حسین(علیه السلام)  و شهدای کربلا دارند، حساس و مسئول باشند باید در خانه هم فضای حسینی و محرمی داشته باشیم. البته منظورمان این نیست که در خانه مشکی بپوشیم یا از شادی و بازی طبیعی کودکان جلوگیری کنیم. بلکه باید بر خلاف جریان محرم حرکت نکنیم.
اگر از کودکی کودکانمان را با حال و هوای حسینی مخصوصا در محرم آشنا کنیم و سعی کنیم قلبشان را با امام حسین(علیه السلام) پیوند بزنیم در بزرگسالی خیلی از این مشکلات را نخواهیم داشت. تا بچه ها کوچکند و دریچه قلب هایشان به روی ما باز است به بهترین شیوه ها از امام حسین(علیه السلام) حرف بزنیم. آن ها را در فضاهای حسینی بزرگ کنیم تا بعدها شاهد بی مهری ها و دوری فرزندانمان از صراط مستقیم نباشیم.
بچه ها عاشق دیدن دسته های عزاداری و شرکت در کارهای نمادین دسته ها هستند. برای بچه ها طبل و پرچم بخرید و اجازه بدهید مثل شما در اجرای کارهای نمادین دسته ها شرکت کنند. بچه ها مزاحم عزاداری نیستند.

 این ها عزاداران بعدی و منتقل کنندگان پیام کربلا به نسل های بعدند. حتی اگر خسته اید و سطح روضه و سخنرانی هیئت ها را نمی پسندید، بخاطر بچه ها که تحصیلات و درک شان به اندازه شما نیست از این هیئت ها دوری نکنید. اما توجه داشته باشید بچه ها را برای بازی و خوشگذرانی به مجلس روضه و عزا نبرده اید. به بچه ها یاد بدهید حرمت مجالس را نگه دارند. و خلاصه به هر شکلی که می توانید دستی بر این آتش داشته باشید و از محرم با بی تفاوتی عبور نکنید.

برگرفته از  : http://bahejab.com/25690

 تبیان