مادر ارجمند * اُمِّ فَرْوِة *(سلام الله علیها)

آیا خودارضایی به مقدار کم نیز گناه آلود است؟ آیا خودارضایی کم می‌تواند مفید باشد؟ این قبیل سوالات و شبیه به آن بحث‌هایی را میان برخی کا و علمای دین ایجاد کرده‌ است که بالاخره آیا اصل خودارضایی، موجب ضرر به بدن انسان می‌شود یا نه؟ در این باره با پاسخ گویی به سوال یکی از کاربران، به این سوالات نیز می‌پردازیم؛
سوال:
چرا خودارضایی کردن گناه است؟ در حالی که بعضی از کارشناسان نه تنها منع نمی‌کنند؛ بلکه در مواردی، توصیه هم می‌کنند. چند وقت پیش، دوست خودم که نزد یک مشاور رفته بود و در خصوص تحریک پذیری و نداشتن شرایط ازدواج از او درخواست مشاوره کرد. آن مشاور هم راهکار خودارضایی را برای تخلیه جنسی او پیشنهاد داد. لطفا توضیح بدهید آیا خودارضایی گناه آلود است؟ اگر گناه است، پس چرا آن مشاور چنین راهکاری را داد؟
پاسخ:
چند نکته؛
۱. نیاز جنسی[از جهاتی] مانند نیاز به آب و غذا است؛ امّا مگر انسان برای رفع تشنگی و گرسنگی، از هر آب و غذایی استفاده می‌کند که نیاز جنسی را هم به هر صورتی که شده رفع کند؟ از طرفی، حرمت بسیاری از مسائل را هیچ کس نمی‌داند و قرار نیست فلسفه حرمت و گناه بودن امور مذکور دانسته شود؛ بلکه در این باره لازم است تعبدی بپذیریم که برخی از امور، ارتکابش حرام و گناه آلود است، گرچه پی به ضرر و زیان آن نبریم. از طرفی دیگر، حرمت و گناه آلود بودن امور مذکور هم توسط قرآن و روایات قابل اثبات است.
2. خود ارضایی علاوه بر گناه بودن آن، مشکل چندانی را حل نمی‌کند؛ چون اولا: خودارضایی مانند ازدواج آرامش جنسی برای انسان نمی‌آورد. ثانیا: ممکن است آستانه انزال را پایین آورده و فرد دچار انزال زودرس شود که پیامدهای ذیل را به همراه دارد:
اول: ممکن است که فرد درآینده، همسرش ناراضی شود؛ چون نمی‌تواند همسر را به ارگاسم برساند[زیرا فردی که خودارضایی می‌کند، بعد از مدتی دچار انزال زودرس می‌شود و همین مسأله در ناتوانی او جهت ارضای همسرش نقش به سزایی دارد.
دوم: فرد از لذت آمیزش جنسی کامل محروم می‌شود؛ چرا که به سرعت تحریک و زود انزالی می‌شود و همین امر موجب می‌شود که فرد نتواند لذت بیشتر و بهتری از رابطه با همسر ببرد.
سوم: با گذشت زمان، به دلیل عدم لذت، میل او به امیزش با همسر کم می‌شود.
چهارم اینکه: فرد به آرامش جنسی نمی‌رسد و مدام تحریک پذیری جنسی دارد و ممکن است سراغ چشم چرانی و رابطه‌های ناقص با غیر همسر، دیدن فیلم و عکس‌های پورنو برود.
3. متاسفانه برخی از پزشکان بر خلاف انتظار ادعا می‌کنند که خودارضایی به مقدار کم ضرری ندارد. در حالی که تعداد زیادی از پزشکان، روانشناسان و کارشناسان طب معتقدند که خودارضایی ولو به مقدار کم نیز ضررهای خود را دارد و نمی‌توان منکر آسیب‌های آن شد. مانند این است که گقته شود؛ خوردن سم یا زهر به اندازه کم ضرری ندارد. آیا واقعا استفاده از زهر و سم، ولو به مقدار کم ضرری ندارد؟ گرچه به مقدار کم کُشنده نباشد؛ ولی هرگز نمی‌توان منکر آُسیب‌های معتنابه آن شد. در همین رابطه روانشناسان می‌گویند: حتی بر فرض اینکه خودارضایی کم، ضرری نداشته باشد؛ ولی باز هم نمی توان آن را تجویز نمود؛ چون در اثر تکرار آن، فرد به خودارضایی زیاد کشیده شده و به پیامدهای منفی آن گرفتار می‌شود؛ چرا که بعد از چشیدن لذت آن، فرد تصمیمش عوض می‌شود و این کار را ادامه می‌دهد و یا علی رغم عدم تصمیم به زیاده روی، قادر نخواهد بود امیال خود را مهار کند؛ خصوصا با توجه به اینکه اولین گناه سخت است و وقتی کسی اولین گناه را انجام داد، تکرار آن برایش اسان می‌شود.(چون معمولا انجام بسیاری از کارهای ممنوعه برای اولین بار موجب می‌شود که به مرور قبح کار برای فرد ریخته شود و در نهایت نسبت به ترک آن کار بی تفاوت می‌شود.) 
4. ناگفته نماند که متاسفانه برخی از مشاوران برای از بین بردن وسواس و تعارضات ذهنی افرادی که در خصوص همین مسأله، مراجعه می‌کنند، به آنان حرف‌هایی می‌گویند که مراجعه کننده نه تنها تعارضش برطرف نمی‌شود؛ بلکه بیشتر درگیر این تعارضات ذهنی می‌شود؛ مثلا مراجعه‌ کننده‌ای نسبت به فلان گناه حساسیت شدیدی پیدا کرده است که آن کار را هرگز انجام ندهد؛ ولی به خاطر این حساسیت شدید باعث می‌شود که مدام در ذهن خود با این مسأله کلنجار برود و نتواند زندگی عادی خود را سپری کند. در آنجاست که برخی از مشاوران برای شکستن آن تابویی که فرد از آن گناه برای خود ساخته است، به مراجعه کننده پیشنهاد می‌دهند که آن گناه را انجام دهد تا به قول آنان(این مشاوران) به تدریج حساسیت شدید فرد نسبت به انجام آن گناه که مانع از زندگی عادی او شده بود، از بین برود. غافل از اینکه اینگونه مشاوره‌ها نه تنها حساسیت شدید و تعارضات ذهنی فرد را از بین نمی‌برد؛ بلکه از چاله به چاه افتادن است؛ زیرا تجویز انجام ان گناه برای فرد باعث می‌شود که فرد، احتمالا در چاه آن گناه بیفتد و بیشتر گرفتار شود.

5. کارشناسان و عالمان دینی بنا به مستندات دینی، خودارضایی را گناه آلود دانسته و انجام آن را تحت هیچ شرایطی توصیه نمی‌کنند. کارشناسان دینی حتی بر فرض مضر نبودن خودارضای به مقدار کم معتقدند؛ از آنجایی که علم بشری بر اساس تجربه و عقل بنا شده است، لذا به طور کامل قابل اطمینان نیست. از همین رو ممکن است هر زمانی، دانش جدیدی کشف شود که ادعاهای علم کنونی را زیر سوال ببرد؛ مثلا یک روز از سوی دانشمندان گفته می‌شود که امواج موبایل خطرناک است و روز دیگر می‌گویند که بی خطر است. عالمان دینی در این باره می‌گویند؛ خداوند متعال بهتر از هر کسی بدن انسان را می شناسد؛ چون سازنده‌ی اوست. وقتی خداوند می‌گوید؛ فلان کار را نکنید، بحث در مورد درستی یا نادرستی آن نا به جاست.  در ادامه به مستندات حرمت و گناه بودن خودارضایی اشاره می‌کنیم؛
- «فَمَن ابتَغَی وَرَاءَ ذَلکَ فَاُولئکَ هُمُ العَادُون؛ هر کس با غیر از همسر و کنیزش، شهوت خود را دفع کند، تجاوزکار و سرکش است.»[مومنون/7]
- امام صادق (علیه‌السلام) در این باره فرموده است: «سه دسته‌اند که خداوند با ایشان سخن نمی‌گوید و به نظر رحمت به ایشان نمی‌نگرد و پاکشان نفرموده و برایشان عذاب دردناکی است: کسی که موی سفیدش را بکند (تا نمایش دهد که جوان است)، کسی که به وسیله عضو خودش شهوتش را خارج کند و کسی که با او لواط کرده شود.»[1]
- پیامبر اکرم(صلی‌الله‌علیه‌وآله) نیز می‌فرماید: «هر کس که با دست، شهوتش را بیرون کند، ملعون است.»[2]
نمی‌خواهم بگویم از این گناه اجتناب شود؛ چون فلان ضرر جسمی را به همراه دارد؛ بلکه به این خاطر نهی می‌کنم که در قرآن و روایات معصومین (علیهم‌السلام) به طور مستقیم به این مسأله اشاره شده و جای هیچ بحثی را باقی نمی‌گذارد.
6. در مورد توصیه مشاور موردنظر نیز باید عرض کنم؛ اگر واقعا چنین مشورتی را داده باشد، راهکار و پیشنهاد نادرستی به شما داده است و یا حداقل اطلاعات دینی این مشاور در این زمینه ناکافی است. لذا توصیه می‌کنم که در انجام مشورت از مشاوران، حسّاسیت به خرج داده و از مشاوران دیندار، عالم، حاذق و باتجربه استفاده کنید. از طرفی صرف قرار گرفتن پیشوند مشاور در کنار نام فرد، باعث نمی‌شود که حرف‌ها و مشورت‌های او درست باشد.
پی‌نوشت:
[1]. وسائل الشیعه، ج14، ص268
[2]. مستدرک الوسایل، بخش نکاح، ص570